Insert Parallel Universe
Listen on Bandcamp
For what’s largely a solo project band, Zea have the lot. Titles, for starters – My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job commences this 14-track album for the Amsterdam outfit (in reality, mainman Arnold de Boer and the odd hireed hand). Zea have all the right influences too – Ariel Pink and Atari Teenage Riot just a couple of the one-man bands who are making subtly different sounds from this. If Swell Maps had been born today they might sound like this, the DIY ethic strong but carried forward by new technology. There’s also nods to a more deconstructed version of Motormark – at times Zea’s humour shines through but there are darker, sinister moments on show here as Arnold tips his cap to PIL & Joy Division.
New Kicks is more (yes!) Nintendo-core, the soundtrack to a haunted amusement arcade, while The Secret Sent Back shows that a tune isn’t out of the question either – stick on the radio and you’ll hear chart act with half the pop nous and a hundredth of the creativity of Zea.
DB
[is this music? #22]
Some bands must put an immense amount of pressure on themselves to be different, because it’s difficult to see too many other reasons for the style and direction in which Zea has chosen to go on its third full-length album, Insert Parallel Universe. Of course, this isn’t necessarily a bad thing, given that the uniqueness of the sound, with its fast-paced programmed drums, copious synth work, guitars that go from jangly to strummy on a moment’s notice, and vocals that chant as much as they sing makes for quite the interesting listen.
Zea’s sense of humor doesn’t hurt, either there’s a 26-second track here called Song for SUV’s that’s actually just a little bit of guitar noodling, the type of instrumental that no one in their right mind could call provocative unless they looked at the title. And songs like opener My Bed is a Monument of Hate Against My Job (which features some hilariously pointless profanity) and Conformity Sneeze (aw hell, I just like the title) give the impression that while the Zea folks may take their music plenty seriously, they don’t take themselves all that seriously.
This is a rare quality in musicians, and while it may not necessarily lead to good music, it at least makes the listener want to root for them. Insert Parallel Universe is a cute little curiosity, worth seeking out if your only real criteria in the search is for something, yes, different.
Mike Schiller
[PopMatters – 2006.11.09]
One of the finest, most inventive duos in music, Zea merge itchy jangle and the persistent peck of sinewy beats, to create an agitated, angsty beard of bees, but with a profound sense of humour ever present. Titles like My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job and Boredom For Beginners certainly illuminate that. New Kicks circle-pits with melted-circus-organ rave-pop and Helen Love bubblegum-punk while You Are Ace? is a spooked, clippie windy-box. Experimental in the very best limit-testing sense, their scratchy squall and slightly off-kilter riffs, not to mention the rubber hammer of the zippy electronica, make for fascinating, and dryly comic listening.
Skif
[Vanity Project #20]
Das nunmehr dritte Album der Holländer, und erneut darf ich mich glücklich schätzen, die Besprechung zu machen. ZEA bewegen sich konsequent auf einem vollkommen eigenen Weg. Die Zutaten hierfür finden sich im Elektro-Noise-Bereich, mit viel Pop und Punk-Anklängen, melodisch bis hirnhautzermarternd. Höre ich da direkt zu Beginn ein kurzes zerstückeltes Morricone-Sample? Bei ZEA ist alles möglich, nur keine Langeweile. Wenn beispielsweise ein Song wie Click click 6002 zuerst mit harschen Gitarrennoiseattacken den Hörer zu malträtieren im Begriff ist, wandelt sich der Song plötzlich zu einem wahren Kleinod an Melodie und Songstruktur. It was red schickt sich an, die Gitarrenverzerrerweltmeisterschaft zu gewinnen, oder vielleicht kommt es auch aus der elektronischen Zauberkiste, was sowieso keine Rolle spielt. Insert Parallel Universe scheint mir stellenweise mit noch mehr Hitcharakter versetzt zu sein, wie seine beiden Vorgänger Kowtow To An Idiot oder Today I Forgot To Complain. Unglaublich, zu was zwei einzelne Musiker im Stande sein können. Schön dabei, dass man sich neben aller Genialität wohl selbst an keiner Stelle überschätzt oder allzu ernst nimmt. Wie ein Autobombenattentäter, der mit komischem Hut und roter Gumminase in die heiligen Hallen der kommerziellen Musikindustrie rast. Darauf haben wir doch alle immer gewartet, oder?
Claus Wittwer
[Ox-fanzine #67]
Il n’y a qu’un seul groupe pour lequel je serais capable de trahir la promesse solennelle que je me suis faite de ne JAMAIS organiser de concert, et ce groupe, c’est Zea. Le duo néerlandais frappadingue vient de refaire surface avec son troisième album Insert Parallel Universe (Tranformed Dreams) et est-ce la faute de la canicule qui sévit là-bas comme ici, en tout cas une première écoute rapide semble indiquer que l’état mental de nos deux phénomènes ne s’arrange pas. On espère néanmoins les voir bientôt en France, car qui n’a pas vu Zea sur scène n’a encore rien vu.
J.P. Moya
[Rockomondo – 2006.07.26]
Premio per il miglior titolo di canzone dell’anno a My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job [anche il mio, grazie], che messa proprio all’inizio rischia di rovinare tutto, con i suoi muffled vocals e confuse tastiere ricoperte da una coltre di ovatta: si rischi di bollare il tutto come sciapa elettronica lofi e finita li. E invece Insert Parallel Universe degli olandesi Zea – nessun legame con l’omonima band Svedese – ha molto altro da offrire, e se i tredici pezzi successivi hanno titoli meno interessanti sono infinitamente meglio riusciti. Quella degli Zea e indietronica frenetica, il riciclaggio sonoro di Solex portato nella dimensione indie/punk a velocita esasperate. Tracce distanti di new beat fiammingo, tastiere saettanti tra gli scheletri dei pezzi e rumore, tanto rumore, una finta anarchia che assembla pezzi pop-punk-elettronici usa e getta con effetti da videogame, tastiere anarcoidi, drum machine, dissonanze e brevi e convulsi inserti di chitarra.
E di solito non fa per me questa roba, ma gli Zea riescono a dare una insperata coerenza al miscuglio, a far si che ogni pezzo sia una canzone anziche una confusa accozzaglia di suoni, e cosi facendo mantengono credibile sia l’impianto ribelle che la voglia di divertirsi. Al loro piu lento, gli Zea sono una indie band in corsia di sorpasso [Click Click 6002], al loro piu esasperato un gruppo di digital hardcore prestato al pop [Why Do Good Things Happen To Bad People?]. Ma com’e giusto che sia, e quando dimenticano ogni schema che partoriscono il meglio: nel dub tagliato dai synth di You Are Ace? e nel surf-pop elettrico di It Was Red che collassa in caos autentico, ma piu di tutti nella giostra elettronica di New Kicks, sequencer a rotta di collo sull’otto volante che nel refrain si riassetta su un tappeto di protools e poi ricomincia il giro della morte.
Un disco inafferrabile e folle che gli Zea non riescono a far emergere completamente dallo stato di demo cresciuto a dismisura, ma che tiene botta per quattordici canzoni senza prendersi troppo sul serio e con un’inventiva senza soste, che alterna muezzin e midtempo, surfpop e oltranzismo punkelettronico e chissa quanto altro ancora. Puro e disordinato genio.
Howty
[IndiePop.it – 2006.12.17]
This new ZEA CD sounds a bit good like. Think of Joy Division’s spine tingling heavyness and sharp lyrical sarcasm with some distortion on the vocal then brought bang up to date with some experimental electronics on opener My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job. Then upbeat poppy songs with distorted basslines, fuzzy guitars and all manor of crazy audio cacophany going off all over the place. What a talented bunch this lot are. There are rigid song structes and catchy tunes at the forefront but then you get 8-bit electronic sounds exploding all over the place and snappy drum machines on Song For SUV’s. Brian says it’s like Department Of Eagles being remixed by DAT Politics. A right load of fun fusing rock and electronics totally all over the place and really quite unique sounding in many ways.
Ant [from team NORM]
[Norman Records – 2006.08.18]
Er gaat meestal wat tijd overheen, maar ieder nieuw album van het in Amsterdam woonachtige Zea is een stap vooruit. Drie jaar na Today I Forgot To Complain is Insert Parallel Universe een klein meesterwerk. Het duo klinkt ongelooflijk ‘los’ en conventies blijken steeds meer te worden losgelaten. Het is geen pop, geen breakcore, geen dubstep, geen IDM, maar een optelsom van de ideeën en invallen van het tweetal. Daarbij klinken de veertien tracks die in nauwelijks veertig minuten voorbij komen ongelooflijk energiek, venijnig en gedurfd. Inventieve gitaargeluiden worden doorsneden met stuiterende samples: in de wereld van Zea is niets voor de hand liggend of voorspelbaar. De beste muziek klinkt vrij en zit vol urgentie. Dit album is een eerbetoon aan deze begrippen. Het barst van de muzikale verbeelding en het is zeker niet toevallig dat muzikale vernieuwers als 1-speed Bike, Jason Forrest/Donna Summer en Felix Kubin tot de vriendenschaar van Zea behoren.
Marcelle van Hoof
[Gonzo (circus) #76]
De overgang van Kowtow To An Idiot naar Today I Forgot To Complain was groot, het fenomeen liedjes werd door het (vanaf het tweede album) duo Zea van een heel nieuwe invulling voorzien.
Veel mensen die het eerste album hoog hadden zitten, zijn destijds ongetwijfeld flink geschrokken van het compromisloze materiaal op de tweede langspeler. Bij ons ging juist de vlag uit, de bijzondere crossover die Zea vanaf Today I Forgot To Complain maakt wordt door ons nog een stuk beter gewaardeerd. Vandaar dat we ingenomen zijn met het feit dat Insert Parallel Universe een logisch vervolg is op Today I Forgot To Complain. Dat wil overigens niet zeggen dat het derde album een flauw aftreksel is van de voorganger, want er worden duidelijk andere accenten gelegd, maar de ratelstijl die het duo tegenwoordig hanteert is gebleven en we hebben inmiddels geleerd tijdens de eerste beluistering van een nieuwe Zea bijzonder op onze hoede te zijn, ons krijgen ze niet meer aan de hartbewaking!
Wat vooral opvalt bij de eerste draaibeurten is dat het geluid nog meer in your face is dan we al gewend waren. Daarbij is wel een flinke transparantie aanwezig, zodat het nog meer dan op de voorganger mogelijk is de verschillende partijen en nuances te onderscheiden. Ook is het fenomeen breakcore verder toegenomen en zo nestelt Zea zich naast Bong-Ra in de top van nerveuze muziek. De tijd dat je je ouders de kast op kon krijgen met muziek leek voorbij, maar Insert Parallel Universe is zonder twijfel geschikt om de uitspraak “Dat is toch geen muziek meer” te ontlokken. Het album is zodoende punk, rock ‘n’ roll, gabber en experimentele dance tegelijk en daarmee is het tweetal volstrekt uniek. Het is daarom dan ook niet zo vreemd dat er in het buitenland meer belangstelling voor Zea is dan hier.
Wie eenmaal een beetje gewend is aan de achtbaan die het derde album is, hoort toch weer goed te volgen liedjes, want catchy coupletten en refreinen schrijven kan Arnold de Boer wel degelijk heel goed. Daarbij zit de tong wel stelselmatig in de wang, de teksten (en titels) zijn weer om van te likkebaarden. We zouden zo nog maar enige alinea’s kunnen vullen met het citeren van tekstregels en het opsommen van een aantal titels, de leukste titel is in elk geval die van de opener: My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job.
Ook de muziek zit vol grappen en grollen, de volkomen weirde overgangen en het fenomeen dat geen enkel geluid veilig is voor de samplekunsten van het duo maakt ook dit album weer een uiterst boeiende en onontkoombare luistertrip. Wel een bad trip overigens zo af en toe en daarmee bedoelen we niet dat er rotte appels tussen zitten, maar wel dat een aantal fragmenten de hoofdpijngrens angstvallig dicht benaderen. Maar zoals altijd wint de aanhouder, na een aantal maal luisteren wen je vanzelf aan de “herrie” en blijven toch weer die sterke liedjes over en vervolgens ontpopt Insert Parallel Universe zich net als Today I Forgot To Complain tot een uiterst verslavend werkstuk. Avontuurlijk als de hel en bij vlagen hemelsmooi, bij Zea kan alles en zelfs dat lijkt niet genoeg! Ook vandaag vergeten we – bewust – weer te klagen!
Roel Bouman
[MusicFrom.nl – 2006.06.27]
Kent u Pac-Man nog? Space Invaders, Donkey Kong of Centipede? Het waren de Arcadehall-hits van de jaren tachtig. Stelt u zich eens voor hoe de muziek van een dozijn van die speelautomaten zou klinken als ze allemaal tegelijk kortsluiting kregen. Nu heeft u een idee hoe Zea ongeveer klinkt. In het buitenland (Rusland, Engeland, VS) zijn ze er dol op. En terecht, want zoiets als Zea heb je nog nooit gehoord. Dankzij de combinatie van weirde samples, speelgoedinstrumenten, distortion-gitaren en verdomd catchy melodieen staat Zea op een zelfgecreeerd eilandje, waar ze kunnen wuiven naar andere unieke acts als Solex, Kid 606 of jason Forrest.
Drie jaar heeft het geduurd voordat derde plaat Insert Parallel Universe klaar was. Tijd voor wat New Kicks. het gevoel voor poppy songs met een twist en hier en daar een break is zanger/ gitarist/ songschrijver Arnold de Boer nog niet verleerd, getuige nummers als The Secret Sent Back of It Was Red. Die laatste lijkt niet voor niets heel erg op Press Start To Continue, ook zo’n geweldige Zea-track. Over de gehele linie is deze cd consistenter dan voorganger Today I Forgot To Complain, met zowel minder uitschieters omhoog als omlaag. Zo’n reuzenstap vooruit als dat album is deze nieuwe plaat niet. Misschien was dat ook wel iets teveel gevraagd. Dit is gewoon de nieuwe Zea en is daarmee al bijzonder genoeg.
Jasper van Vulgt
[OOR – 2006.06]
Zea uit Amsterdam behoort tot de laatste heldhaftige experimentalisten van de Nederpop. Hun inventieve gitaarmuziek met een breed scala aan electronische bliepgeluiden is schatplichtig aan Wire, The Fall en ook aan melodieuzere britpopgroepen. Noem het geen indierock, want daarop heeft Zea een antwoord in de vorm van de mp3 We Buried Indie Rock Years Ago. Hun derde album Insert Parallel Universe bevat meer bravourestukken, met titels als Boredom For Beginners en My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job. Een complete flipperkast aan old school-electronica rammelt mee in drukke liedjes met opgewonden stemsamples en voortrazende typemachineritmes. Zea is onverschrokken orgineel, al is veertien van die druktemakertjes in één luistersessie teveel van het goede.
Jan Vollaard
[NRC Handelsblad – 2006.07.03]
Het loopt in Nederland niet zo in de gaten, maar de electro- en samplepop van de Amsterdamse duo’s Zea en Persil doet het al geruime tijd heel aardig in het buitenland. Zo toerde Zea, met de Friese Amsterdammer Arnold de Boer als belangrijkste kracht, stad en land af in Engeland, Duitsland, Frankrijk en ook de VS.
Op het derde album Insert Parallel Universe blijkt Zea wederom gespecialiseerd te zijn in het verzinnen van geestige songtitels (My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job), maar vooral ook in het in elkaar sleutelen van liedjes die door de vele breaks, geluiden en woeste beats een punkintensiteit hebben, maar onder de oppervlakte soms heel poppy en toegankelijk zijn.
Knap werk, al zijn er ook liedjes die (net als bij bijvoorbeeld Solex) melodie ontberen en slechts weerbarstige samplecollages willen zijn. Niettemin zouden zich best wat meer Nederlanders aan mogen sluiten bij het leger Zea-bewonderaars.
Menno Pot
[Volkskrant – 2006.06.23]
Sinds 1996 opereren Arnold de Boer en Remko Muermans vanuit het studentenbolwerk Uilenstede in Amstelveen als ZZea. The Beatles klinken luid en duidelijk door als uitgangspunt, maar het zicht op mooie, duidelijk omschreven liedjes wordt meestal, eigenlijk zo goed als altijd, met aanstekelijk plezier ontnomen door grillige en onnavolgbare electronica. Hoekige, messcherpe gitaren, bassen als laag overvliegende straaljagers, lieflijke stemmen en volkomen ontregelende blieps en noise-uitbarstingen maken de muziek van Zea tot een luisterervaring waarbij af en toe naar adem gehapt dient te worden. Alsof je prachtige liedjes hoort door een bak tv-ruis heen.
Arjan van Sorge
[Highlife #03]
Het is ze dan toch gelukt. Drie jaar na die te gekke tweede Today I Forgot To Complain klinkt het Amsterdamse Zea nóg compromislozer en urgenter. Dat is bijzonder knap .Op Insert Parallel Universe komt de band rond het duo Arnold de Boer en Remko Muermans niet zozeer anders uit de hoek. Wat deze nieuwe plaat van Zea beter maakt dan de twee voorafgaande zit ‘m in de details. Zea klinkt er grimmiger, opgefokter, emotioneler en urgenter, dus. Nog steeds plundert Zea links en rechts uit dertig jaar popgeschiedenis, combineert naar hartelust en voorziet het resultaat van een gruizig electropunk jasje. Hoe dat klinkt? Als de ultieme mix tussen zoete pop, explosieve punk en breakcore. Waarbij elke liedje ontegenzeglijk pop is. Met hele scherpe, hoekige randjes. Dat dan weer wel. Een beetje zoals Jesus & Mary Chain ze ook ooit maakten, maar dan eigenzinniger. Nee, Zea klinkt nergens naar. In de positieve zin van het woord. En Insert Parallel Universe?
Typisch Zea, alleen dan nog net iets beter.
Theo Ploeg
[Glamcult – 2006.07]
[Cut-Up #29]
Ooit was Zea een groep uit Makkum, nu is het een duo te Amsterdam met Arnold de Boer als enige overgebleven Fries. Zea heeft een internationale reputatie opgebouwd die die van labelgenoten Suicidal Birds in de schaduw stelt: optredens in Engeland, Frankrijk, Duitsland, de Verenigde Staten, Canada en Rusland sieren het cv. Op deze derde cd staan weer de nodige aanstekelijke liedjes, die vooral dankzij percussieve sample-grappen en andere ingrepen toch een stekelige inslag hebben. Een verleidelijke popmelodie staat naast een onverwachte breakcorebeat, een heftige gitaaraanslag wordt gevolgd door een abstracte sample. Het resultaat is opnieuw een plaat vol verrassingen.
Jacob Haagsma
[Leeuwarder Courant – 2006.06.02]
Insert Parallel Universe is het derde album van het twistpopduo Zea. De cijfers liegen er niet om; vierhonderd optredens in binnen- en buitenland, zeven tours door Engeland, twee door de Verenigde Staten, vier door Frankrijk en zo gaat de lijst nog wel even door. Dit is voornamelijk te danken en de absoluut unieke sound van Zea. Onnavolgbare elektronica gemixt met rock & roll en daarnaast nog breakcore, dubreggae en wat al niet meer.
Zanger-gitarist Arnold de Boer houdt met zijn zanglijnen het geheel ontzettend knap bij elkaar, maar wanneer de elektronica de vrijheid krijgt wordt je als luisteraar alle kanten opgegooid. Na vaker luisteren voelt de plaat steeds prettiger aan en wen je aan de fragmentarische songs van Zea. Met tracks als My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job (alleen om de titel al) en het pompende You Are Ace? wordt duidelijk dat Zea binnen het eigen grensoverschrijdende genre wel degelijk diepgang biedt. Anders bieden de begeleidende tekeningen in het boekje uitkomst.
Toch is veertien tracks wel erg veel, zeker met de drukte die Zea over de luisteraar uitspuugt. Zea is zeker niet voor iedereen, sterker nog, veel mensen zullen het snel bestempelen als herrie, maar voor iedereen die iets heeft met indietronica, noisepop, freakrock & roll en al die andere genres die muziekliefhebbers tegenwoordig erkennen is Insert Parallel Universe en kunstige en inspirerende plaat.
Laurens van der Meulen
[Freeze – 2006.06]
Even twee nieuwe woorden introduceren: zealijders en zeapezen. Afgeleid van de omschrijvingen zenuwlijders en zenuwpezen. De Van Dale zegt daarover: uiterst zenuwachtige personen. Van die mensen die niet stil kunnen blijven zitten, die rondjes blijven lopen tot er een ronde geul ontstaat in het tapijt, die met hun blote voeten blijven bewegen alsof ze iedere seconde de zweetgeur willen verdrijven. Of met een pen tegen de tafel tikken totdat omstanders er gek van worden. Sommigen zijn niet bestand tegen zulke figuren en worden er zelf kriebelig van.
Zeapezen en zealijders zijn dan weer uiterst zenuwachtige figuren die door hun, ehm, aandoening bestand zijn tegen de opgefokte, van ideeën overlopende liedjes van het Amsterdamse duo Zea. Ze zijn de gekte, de onrust, de enorme hoeveelheid indrukken die tegelijkertijd op de luisteraar worden afgevuurd gewend. Misschien komen ze wel tot rust onder de lawine van opgewonden electro, vreemde samples, stuiterende beats en raggende gitaren. Wie zal het zeggen? Wees echter niet bang, deze zealijders en zeapezen zijn geen gevaar voor de samenleving. Nogmaals, wees gerust, ze leveren geen gevaar op voor u of uw omstanders.
Toch worden sommigen gek van dit soort figuren, zeker als in hun bijzijn de muziek van Zea ten gehore wordt gebracht. Deze mensen worden zenuwachtig van de wilde popliedjes van het duo. Het zijn dan geen zealijders, maar Zea-lijders en dat is toch iets heel anders. Aan iedereen die zich aangesproken voelt: veel sterkte. Anderen doen er goed aan op zijn minst één dag in het leven zealijder te worden. Begin bijvoorbeeld met dit derde album, je zal er geen spijt van krijgen. Enkel een zenuwinzinking, maar dat terzijde.
Rob van Leeuwen
[KindaMusik – 2006.07.10]
Insert Parallel Universe is lastig te doorgronden. Pas na vele keren beluisteren geeft de plaat geheimen prijs. Opener My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job is een aanklacht tegen de huidige consumptiemaatschappij. Arnold de Boer kiest er uiteindelijk voor om in bed te blijven en niet mee te doen aan de wedloop van regels, leugens en pretenties. Felle gitaren bij een genadeloze aanklacht. Daarna is Zea speels in New Kicks, experimenteel in You Are Ace, speelt opgewekte lullige lo-fi in Boredom For Beginners en vol vaart in It Was Red. Zea, een duo uit Amsterdam, is er op deze derde release – voorganger Today I Forgot To Complain verscheen in 2003 – opnieuw in geslaagd om beats met gitaren te mengen. Insert Parallel Universe is een plaat zonder compromissen. De geheimen worden ontdekt in de huiskamer en dan kan de luisteraar de vloeren van de clubs op om te dansen. Op beide plekken blijft de plaat overeind.
Jaks Schuit
[VelvetMusic.nl – 2006.07.30]
Zo’n zeven jaar geleden schreef ik – samen met een andere vrijwilliger van een klein poppodium – een knus blaadje vol over muziek waar vooral wijzelf fan van waren. Op een gegeven moment gingen we ook avonden organiseren waar interessante bandjes van Nederlandse bodem werden geprogrammeerd. Eén van die bandjes was het Amsterdamse Zea. Destijds verscheen hun eerste album Kowtow To An Idiot, en wij kwamen ‘woorden te kort’ om de muziek van Zea in één woord op de ‘festival-flyer’ te omschrijven. Uiteindelijk hielp de band ons een handje door met de term ‘rammelnoise’ over de brug te komen. Inmiddels zijn we zeven jaar verder, en is het derde album Insert Parallel Universe van Zea uitgekomen. Nog steeds ‘rammelnoise’?
Het omschrijven van muziek is nooit echt gemakkelijk, maar Zea, inmiddels uitgedund tot frontman Arnold de Boer en ‘sampler’ Remko Muermans, spant wederom de kroon. Vanaf de eerste tot de laatste noot wisselen samples, beats maar ook ouderwetse gitaarrifjes elkaar af. Zo hoor je op de openingstrack My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job een drum-and-bass-fundament dat langzaam wordt aangevuld met hoekige, rammelende gitaarriffjes. Tracks als New Kicks en Conformity Sneeze klinken met het opgewekte melodietje in het refrein een beetje naar – kent u ze nog? – Bis, de frisse kauwgompop uit Glasgow.
Naast de veelzijdige toepassing van electronica, en de bekende, wonderlijke songtitels als het genoemde My bed Is…, Why Do Good Things Happen To Bad People en Boredom For Beginners, bevat dit album ook genoeg distortion die de poppy basis regelmatig een behoorlijk rauwe rand geven. Zo bevat het ‘noisy’ It Was Red gitaarlijntjes die van Pixies’ Joey Santiago hadden kunnen zijn. Beweerde Zea zelf niet al eerder ‘beter’ te zijn dan de Pixies met hun cover Here Comes Your Man van Death To The PIXIES, We’re Better!? Ook het dwingende, opzwepende Faster mondt uit in een geweldige bak herrie die live ongetwijfeld voor een hoop opwinding in de zaal zal zorgen. En in het afsluitende No Past For Space horen we naast de droefheid van enkele nummers van Beck’s Mellow Gold, behoorlijk wat vleugjes van Sebadoh en Guided by Voices.
Insert Parallel Universe is een typische luisterplaat. Een plaat voor de liefhebber, de fijnproever. De term ‘intelligente muziek’ vind ik altijd wat steriel en hoogdravend, maar als ie dan toch gebruikt moet worden, dán voor deze plaat. Maar ook een verrassende plaat die lekker eigenwijs is. De term ‘rammelnoise’ die we dus ooit gebruikt hebben voldoet niet meer. Ik zou het nu simpelweg omschrijven als ‘ongewoon goed’.
Erik [getikte_rik]
[fok.nl – 2006.06.18]
Drie jaar geleden heb ik de Amsterdamse band Zea ten tijde van hun tweede cd Today I Forgot To Complain al omschreven als de hokjesvrije vulkaan met een lavende lava aan smakelijke dynamiek. Het duo is nu terug met Insert Parallel Universe en is explosiever dan ooit. De stuiterende elektro-beats knallen meteen al alle kanten op, terwijl er regelmatig een stevige gitaar doorheen snijdt. Dat alles in combinatie met de onderkoelde, doeltreffende zang van Arnold en uiteenlopende, pakkende samples. Moordende ritmes en een flinke bak distortion bovenop een laag popmuziek gestapeld maken duidelijk dat Zea nog steeds lak aan conventies heeft. Ze brengen een steeds wisselende en altijd smakelijke hybride van beukende breakcore, gruizige grooves, vernietigende noise, pop, wave en rock. Het zou elektro-terreur zijn, ware het niet dat het superstrak gecontroleerd wordt.
Hoewel ze eigenlijk met niets en niemand te vergelijken zijn, moet je denken aan een wilde mix van Joy Division, XTC, Cabaret Voltaire, The Fall, Add N To [X], Wire, Magazine, Atari Teenage Riot, Dntel, Hypo en Jason Forest [Donna Summer]. Het is spannend, het bruist en het is geweldig aanstekelijk. Zea is een actieve vulkaan met een dubbelloops kratermond, die een fantastisch album uitspuwt.
Jan Willem Broek
[Subjectivisten.org – 2006.06.09]
Drie albums onderweg en Zea klinkt nog even opgefokt en rusteloos. De hyperbeats op Insert Parallel Universe worden nog even sneller ingezet en de gecontroleerde chaos op basis van samples, elektro, knallende beats en gitaren klinkt heftiger dan ooit. Als het verschijnsel ADHD een muzikale pendant heeft dan heet het Zea.
Maar twee elementen in die schijnbare chaos maken Zea zo bijzonder: als eerste het gevoel voor humor dat Arnold de Boer in zijn teksten en vooral in de titels van zijn liedjes ten toonspreidt. My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job is de opener en Boredom For Beginners heeft een tekst die grimmiger is dan de titel doet vermoeden: ‘Going to load my gun and start to shoot at everyone […] I’m lost and really bored’. Deze grimmigheid ligt in het verlengde van het perfect verklankte gevoel van desolaatheid (en dan heb ik het niet alleen over teksten als die van Why Do Good Things Happen To Bad People): de invloed van begin jaren ’80 – vroege Joy Division en Cabaret Voltaire – klinkt door. En wat klinkt er niet door?
Insert Parallel Universe is volgepropt als een spijkerbom en elke track bekogelt je met een spervuur aan vondsten en geluiden. Het gevoel voor melodie zet deze schijnbare chaos in balans en maakt van Insert Parallel Universe een van de meest bijzondere platen van dit jaar.
DubbelMono
[FileUnder.nl – 2006.06.14]
Insert Parallel Universe, het derde album van het Amsterdamse duo Zea, is niet voor iedereen weggelegd. Mensen die van rust houden, een zenuwinzinking nabij zijn of gewoon van kop-staart-liedjes houden kunnen deze plaat beter links laten liggen. Hou je echter van fragmentarische, hectische noisepop dan is dit de ideale plaat voor je. Electro Rock ’n Roll noemen ze het zelf, één van de vele vlaggen die deze lading zou kunnen dekken.
In het parallelle universum van Zea kan en mag alles. Nummers zijn niet per se genregebonden (ook niet binnen het nummer zelf), songstructuren zijn om mee te spelen en verfijning bestaat niet. Ter illustratie: New Kicks begint als draaiorgelmuziekje met een zoetgevooisde R ’n B zanglijn, om daarna los te barsten in een punkcouplet. En dit alles wel in de allerhoogste versnelling.
De instrumentatie bestaat uit slechts gitaar, zang en een heel arsenaal aan electronica. Dit is echter meer dan genoeg om het veelvoud aan ideeën vorm te geven.
Songs als My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job en You Are Ace? hebben een rellerige, underground-achtige jaren 80-sfeer maar zijn door de ingenieuze elektronica tegelijk helemaal 2006. The Secret Sent Back, Click Click 6002, Temptation To Exist, It Was Red en No Past For Space neigen meer naar indie gitaarmuziek. Maar met deze generalisaties doen we de nummers eigenlijk te kort, omdat overal zijweggetjes, omleidingen en slimme vondsten zijn verstopt. Dat maakt dat deze cd niet snel verveelt. Na een flink aantal draaibeurten waren wij nog lang niet uitgeluisterd.
Wat ons betreft worden er te weinig platen als Insert Parallel Universe gemaakt. Het knappe is dat, ondanks dat genregrenzen voor Zea niet lijken te bestaan en de songs alle richtingen opschieten, de cd toch een eenheid vormt. Tussen de veertien songs is niet één mindere te bekennen. Dit is een serieuze kandidaat voor de eindejaarslijstjes.
Maarten Hornstra
[Wobly.nl – 2006.06.27]
Wie zich Kill Spector herinnert, weet hoe moeilijk het is gitaar en beats tot een coherent klinkend geheel samen te smelten zonder volkomen idioot over te komen. Zea, een Amsterdams duo dat compromisloosheid hoog in het vaandel draagt, timmert al enkele jaren naarstig aan de weg. Met platen als Kowtow To An Idiot en het alweer uit 2003 daterende Today I Forgot To Complain onderscheidde Zea zich moeiteloos van de concurrentie. Het lange wachten op deze nieuwe plaat werd enigszins verzacht met We Buried Indie Rock Years Ago, een heerlijk splitsingle die de band uitbracht samen met Fonda 500.
“Tijd voor het echte werk”, moeten de heren echter gedacht hebben, en zie: hier is de derde en volgens ons sterkste plaat die Zea tot nu toe klaarstoomde. Waar andere bands in hun enthousiasme met de zowat onbeperkte mogelijkheden van de elektronica uit de bocht gaan, weet Zea keer op keer een sfeervol werkstuk af te leveren. Soms levert dat nummers op die best dansbaar zijn en bol staan van de hippe beats en knappe breaks zoals Why Do Good Things Happen To Bad People, een track die de voorliefde van de Amsterdammers voor drum ‘n’ bass in de verf zet. Deze liefde is eveneens duidelijk te horen in het heerlijk aanslepende You Are Ace?, een song met een onweerstaanbare groove en een maximale dansbaarheidsfactor, om eens een lelijk woord boven te halen.
Toch is het, naast de sterke elektronicakant, de rockaanpak die Zea zo’n intrigerende en meeslepende band maakt. Hoewel de electronics centraal staan, is de songopbouw eerder te vergelijken met die van de lofi-rockbands van een goede tien jaar geleden. Een nummer als My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job is gewoon de 2006-versie van een Sebadoh. Ook het gebruik van de gitaar schuwt Zea bij momenten absoluut niet. It Was Red klinkt als een clash tussen Queens Of The Stone Age en T. Raumschmiere waarbij geen van beide partijen zich wil laten kennen, met als resultaat een song die niet moet onderdoen voor het beste van voornoemde kleppers.
Waar dansmuziek vaak alleen lijkt te werken in de tijdelijke werkelijkheid van een feestje, blijft de muziek van Zea in alle omstandigheden overeind. Ondanks de aanwezige overweldigende momenten is Insert Parallel Universe net zo goed een luisterplaat als een floorfiller voor wie niet per se hapklare brokken wil op de dansvloer. Misschien is deze plaat intimistisch niet zo sterk als het werk van Pilot Scott Tracy, maar dat mankement wordt ruimschoots gecompenseerd door de meeslependheid waar de songs stuk voor stuk in uitblinken.
Joris van den Broeck
[Goddeau.com – 2006.06.12]
Zea, indien snel uitgesproken een Oost-Vlaamse variant van het woord ‘zee’, zijn twee Amsterdamse jongeheren die elektronische lijnen laten samenvloeien met gitaarriffs, waarbij nu eens het analoge, dan weer het elektronische instrument de bovenhand neemt. Hun eerste album Kowtow To An Idiot is intussen zes jaar uit en met Insert Parallel Universe hebben ze een derde langspeler op hun actief. Arnold de Boer (gitaar en zang) en Remko Muermans (keyboard) zijn ook buiten eigen land een fanbase aan het opbouwen en zijn graag geziene gasten in onder meer Groot-Brittannië en Rusland.
Insert Parallel Universe is geen album om stil bij te zitten en haalt regelmatig de snelheid van een Formule 1-bolide in volle vaart. Niet zozeer het gitaarwerk, maar wel de beats en ritmebox maken de muziek van Zea erg dansbaar. Hierbij wordt binnen de nummers zelf om de haverklap met snelheden gespeeld. Een vast patroon is het onderbreken van het door het keyboard aangegeven tempo met een rustiger moment, om er dan weer helemaal terug in te vliegen. Zo begint You Are Ace? met langzame, chaotische elektronica die we kennen van Squarepusher en Autechre, neemt dan in snelheid toe, waarbij het experimentele plaats maakt voor repetitieve beats en De Boer zich à la Maxi Jazz (Faithless) een weg door het nummer praat. Het nummer dooft langzaam uit en sputtert nog wat na.
Why Do Good Things Happen To Bad People begint opnieuw erg rommelig (in de goede zin van het woord) en wisselt ingewikkelde elektronica af met de meest eenvoudige lijnen. Het lijkt wel of we terug in de tijd gekatapulteerd worden en op ons kleine scherm dat blauwe egeltje Sonic de ene looping na de andere laten maken. Zea maakt hier namelijk gretig gebruik van melodieën die zo uit het gemiddelde computerspel van het begin van de jaren negentig lijken te komen. Een van de hoogtepunten van dit schijfje.
Eveneens een sterk nummer en opener van het album is My Bed Is A Monument Of Hate Against My Job. Het kent de opbouw van een klassiek rocknummer en gebruikt de beats in een begeleidende en niet zozeer een bepalende rol. Wanneer je denkt dat alles zich rustig aan het afbouwen is om met een steeds verminderende complexiteit te eindigen, laat De Boer zijn elektrische gitaar spreken en komt er nog een venijnig staartstuk.
Opvallende geluidseffecten zijn een kermiscarrousel in New Kicks en de printer van een kassa in The Secret Sent Back. Die laatste is er voor ons wat te veel aan. Ook de woorden “I’ll have no choice. I’ll break your neck.” konden wat ons betreft iets subtieler. Het probleem van Insert Parallel Universe is dat een aantal nummers, vooral in de tweede helft van het album, iets te mooi binnen de lijntjes blijven om het allemaal even boeiend te houden. Aan variatie is er echter geen gebrek. Zo is Click Click 6002 nagenoeg pure Britpop en verwacht je dat de stem van Tom Smith van Editors elk moment kan overnemen.
Zea is een band die live waarschijnlijk iets meer indruk kan maken dan op cd. Ga ze dan ook gerust bekijken wanneer ze ons land nog eens aandoen. Als u in de huiskamer eens deftig uit de bol wil gaan op een bij wijlen geflipte mix van elektronica en elektrisch gitaargeweld, dan is Insert Parallel Universe een prima koop.
Kristof van de Velde
[Digg* – 2006.06.18]
Het Amsterdamse Zea overdondert me met een spervuur aan jaren tachtig electronica vermengt met fendergitaren en foute gedateerde britpop deuntjes. Het lijkt soms alsof je naar de soundtrack van Donkey kong luistert op dubbele snelheid. De sound bliebt, kraakt en klinkt ongepolijst rauw, welkom in de wereld van Zea. Zea klinkt niet eigenzinnig, Zea is eigenzinnig. Het duo Arnold de Boer (gitaar, vocal) en Remko Muermans (synth en samplers) beheren de kunst iets nieuws te creeren waar ogenschijnlijk alle logica aan ontbreekt, maar waar wel terdege het koppie bij gehouden is. In een aaneenschakeling van intrigerende samples, keyboards en te strakgetrokken drums klinkt een ondefinieerbaar vakmanschap door die je zelden tegen komt, want Insert Parallel Universe bevat vooral memorabele songs en teksten met inhoud.
Frank Klein Douwel
[Plato Mania 218 – 2006.06.23]