This Dutch duo (Arnold de Boer: guitar/vocals, Remko Muermans: keyboards, sampler and vocals) make a charmingly schizophrenic sort of fractured punkadelic artpop, and they are good at it! Compressed trajectories recall The Notwist, but amplified into some Buzzcocks adrenalin rushes, alternating with neon ricochet math rock pencils standing on their hard sharpened points, with shimmering synth tickles from heaven. For some unknown breath waggle I’m called to think of Tall Dwarfs singing with a hip hop infusion and noisy punk muffins in the oven. Hard shifting GBV forced awake by alcohol deprivation have shredded slice and dice visions of hardcore owls in bladder with pumping pop skyrockets being fired in big chunky explosions amidst the fertile reinvention taking place constantly. They can sound like a robot programmed to rhyme, and/or psychotic reactions while jumping out of their skins. Veering from second to second between folk songs to speedy hammered sections.
A strum becomes a pop song that spits out periodic gobs of steel wool as it saunters down a sun dappled lane. The Buffalo 66 sample brought warm chills. This feels like some sort of revelation at 6 in the evening on a sunny spring day with my headphones on and all of the windows wide open.
George Parsons
[Dream Magazine – Issue 4]
Usually, when I get a package from Amsterdam, I’m expecting it to contain something that’ll get me ‘hella *&%$. So, at first, I was disappointed when I opened a package addressed from the Netherlands only to find a promotional copy of Zea’s Today I Forgot to Complain. But after listening, I found it to be almost as good as the product I’d been hoping for. Mixing just the right amount of punk guitar riffs, samples and electro synths, Zea puts together a very fine piece of modern musical artwork. With total disregard for the average listener, Zea makes electropunk music that embodies the ideal essence of the genre.
Arnold de Boer’s blend of electro and punk rock is laced with serious melodic choruses over fun, innovative drill n’ bass beats that make for an utterly new variety of music that defies the terms “like” and “as.”
The album flows along in patchwork style, best demonstrated in the segment of “They Grow Up Weird” where Zea run from punk to video game soundtrack to soft metal with a low-fi radio segue into “Mountain Every Minute”, a track that revitalizes the skateboard-reggae-dub of Sublime and the South Beach Dub Allstars with a shot of avant-garde electronic art.
“Press Start to Continue” starts off with a great, vulgar sample then moves right into a sweet harmonic punk chorus, then back into a slamming electro-house beat. The album zigs and zags all over the fucking map, to an extent where the average listener absolutely cannot keep up.
This album covers all the usual musical bases, while tapping into the new, throwing out attitude and riffs all over, like a kid refusing to stay within the lines of a coloring book. Even the slowest piece. “He’s Passed”, ends with a prank, obnoxious cell phone call that any musician will relate to. Why the fuck not? “Kiss Kiss Revolution”, another beautiful cut-and-paste piece, keeps angsty punk rock right where it should be…in the fucking basement!!!
I’ll sum this one up by saying. as long as I keep stumbling across hungry underground electronic music artists who don’t give a damn, I’ll know why I love electropunk music.
Tim Lofgren
[100% Unnatural Webzine – Issue 14]
Genius indiepop made by two notepad-doodled Dutch boys that have Autechre soundtracking Rugrats coming in one set of ears and the sweet harmony of Mr Bungle flushing Belle & Seb’s heads down the toilet going out of the other.
The respective rosters of Sarah records and Tigerbeat6 line up at opposite ends of the playground and then … BULLDOG!! Snot and hairgrips everywhere.
Petra Star
[Careless Talk Costs Lives – Issue 4 – May/June 2003]
Baffling experimental rock from Holland.
Living in Amsterdam, surrounded by all manner of legal highs, must do funny things to your mind. Dutch duo Zea, for exaample, had the bright idea of punctuating their frenzied guitars and crashing drums with ringtones, accordions, bells, whistles, freaky voices, plinky-plonky pianos and other surreal sounds. Bizarrely enough, somehow it works.
Like Japanese experimental rockers Polysics and Buffalo Daughter, Zea casually throw brainnumbing noize, punchy pop, hamfisted hip-hop and funky techno into the mix, creating a jagged, f**ked-up sound that’s so much more than the sum of its parts.
Like They Might Be Giants jamming with the Ramones or Pink Floyd headlining a punk convention, Today I Forgot To Complain is bewildering, enigmatic and always full of surprises.
David McComb
[Kerrang – May 2003]
Bugger me, I can’t keep up. Half an hour ago it was the Scandinavian metal invasion. Now it’s the Dutch weird cut n paste brain fuck popular front. Fine, let’s have it;
‘It’ is simply magnificent. Kicking off with Kraftwerk in a death match with Blur, they call it Counting Backwards Leads to Explosions, but the crunched and clipped guitars over nagging riffs from I don’t know what are driven, nay, whipped along with manically laconic vox, cool. The single from this set is An Experience of Trouble and if you’re either very clever or very pissed you can hear the Beatle-ish construction that says ‘hit!’, but if your brain gets a look in it’ll tell you that the mad trashola hides the melody too well for chart troubling. Still, things like They Grew Up Weird takes the Eels ironically fucked up thingone or two steps beyond, mainly because I suspect that, unless the Eels, Zea may become pop stars but have no plan to become so.
[Unpeeled – April 2003]
Second album from Dutch duo Zea really ought to come accompanied with health warning stickers such is it’s danger to not only health but physical well being, after living through this you sense that things may never been the same again where listening pleasures are concerned. Today I Forgot To Complain wildly follows on from where their debut Kowtow To An Idiot so abruptly flew from the rails.
In the two year gap between both releases these two alchemists of pop mischief have been conducting covert experiments with sound under the cover of night, while both holding an upside down copy of the mechanics of melody handbook for reference and leafing through their collective record collections for likely heroes to cannibalise and use as mulch in their barbed symphony of duelled overloaded electronics, scorched guitars arrangements and digital cut ups.
Be warned though Today I Forgot To Complain is seriously edgy, often crooked and sometimes frightening. The recent singles Counting Backwards Leads To Explosions and An Experience Of Trouble have both served as fair warning as to the bands intent. The former a screwball plotted trajectory through a meteor storm maze of wayward beats, maddening fuzzed up backdrops with a punk mentality at the core. The latter has all the finesse of a mental patients day out to a musical instrument store, a mind-blowing experience that has you rethinking the worth of the Cardiacs as the keepers of the lunatic pop punk crown. An Experience Of Trouble truly is fried with some of the best chord play chorus work this side of classic Buzzcocks. Taking cover is advised under the hail of surprise attacking stutter sprayed guitars on Flying Objects Will Reach You Soon, while the drug ‘addled confusion of Press Start To Continue that’s sure to exert whiplash on collision, sounding as it does like three separate records tagged together in ad hoc fashion. Elsewhere, Of Course It Hurts, It Always Does and He’s Passed provide the albums calmest points, the latter morosely delivered with calming acoustics and haunting sound hitting a lonely place between Black Heart Procession and the mighty Smog. Kiss Kiss Revolution is, how shall I put it, akin to someone putting a large bucket on your head, giving you a hammer to hit repeatedly while spinning you around in circles, devilishly awesome. Best cut of the set though has to be the nightmarish Mountain Every Minute twisted pastiches of awkward stutter arrangements that ultimately make the Cravats look like a kids pop band.
Strange to say but it’s difficult putting your finger on these guys in as far as reference points, sure there’s the subtle hint of the warped elements of the Elephant 6 collective buried deep beneath the mass of frenzied sample-click-rock, yet the overall jumbled signatures point to some unreal Beefheart/Fall hybrid, throw in a few slices of Winterbrief and a whole host of bastardised hardcore and your nearly half way there. Without doubt though the most discordant thing you’ll hear all year, is it really legal for pop to sound so wired and weird? Essential.
Mark Barton
[LosingToday.com – April 2003]
Occasionally a record comes along that makes you want to retreat into your bedroom, apply lashings of eyeliner and cry softly to yourself in pity that you weren’t around in the late seventies. Today I Forgot To Complain is one of those records, taking laptop folk first into the realms of Kraftwerk and Devo, then into the arms of Television, and finally into the middle of the pit alongside Iggy. The more you play it the more you’ll annoy the neighbours; think The Parkinsons armed with samplers and Apple Macs and turn it up LOUD.
Suzie Q
[logo-magazine.com – May 2003]
The over riding sound of this record is one of US slackerdom, the lazily strummed acoustics, thrashed power chords and wonderful chiming vocals all taking us back to the summer of ‘93. But cutting it all up with samples, mystical drums and computerised chaos pushes this record beyond a Pavement re-hash. Each song has incredible depth, rich with sounds veering from trumpets to retro-arcade games all under laying fantastic pop gems as tuneful and melodic as the next. There are darker moments such as Typically Them which dissects the essence and integrity of trust, particularly relevant in these times. The jittery drums and darkly ambient tinkling cut n paste the light robotic vocals wonderfully, its melancholy beautifully juxtaposed with the almost happy hardcore Vs punk pop riot of Press Start to Continue. Energy, playfulness and surprise are all part of this excellent bands arsenal who in Today I Forgot to Complain have created the most unique pop/rock album I’ve heard in along time.
Chris Parkin
[DoSomethingPretty.com]
Instantly I’m thrown into problems. Zea are Dutch, and my knowledge of the music of the Netherlands begins and ends with Screaming Blue (they of Venus one hit fame). Yet I need not of worried for Zea, essentially the project of Arnold De Boer, sound more like they come from New Amsterdam then anywhere on the banks of the River Amstel.
And in true NY, NY fashion this could well be what they call ‘art-rock’. Not that I know, as that to me means Pink Floyd or similar but recent times have seen that definition thrown out. But I digress: what it does mean is we have would I would kindly call an ‘eclectic’ collection of 15 songs with titles such as Counting Backwards Leads To Explosions and Press Start To Continue. Yes, very good.
Of course, if I was feeling less kind, I would point out that the fragmented styles on offer gives this more the feeling of 15 songs by about 10 different bands. While on the one hand we have the pleasant sounds of Flying Objects Will Reach You Soon (which has the melodic charm of They Might Be Giants) we also have to put up with the tedious electric beeping of You Fantastic! with it’s cringeworthy refrain of “I’d like to touch your ass”.
A mixed bag that works against itself then. Credit where credit is due though, for having socio-political musing on Pan-Koe. If Zea are to be trusted, book those one way to tickets to China pretty soon if money is your lust. Of course, you could also not bother. Your decision.
Peter Mattinson
[NoRipcord.co.uk – June 2003]
Two boys with some electronica. They’re not the only ones, but this duo has released an album. And quite a freaky, poppy, noisy one it is. If you like idm, lo-fi, guitarpop or experimental (or all of them…) then is is something for you to try. Basic melodies and down-to-earth lyrics are combined with complex beats. This ends in songs like my favorite Counting Backwards Leads To Explosions which was already released on 7″ (and I reviewed earlier) to the fucked up music of Kinopunch. After eight songs of this album, my poppy-music head had enough. But real-music-diehards will probably want the full 15 tracks to get their dose.
Hector Heclectic
[euphonic.nl]
Vor ungefähr zwei Jahren bekam ich eine CD auf den Tisch, die mich ratlos, aber glücklich zurückließ. ZEA, eine Band aus Amsterdam mit ihrem unglaublichen Erstlingswerk Kowtow to an Idiot. Die vollständige Besetzung aus “Einer flog übers Kuckucksnest” schien sich bei einem Soundclash mit den Hauptdarstellern der Sesamstrasse in einem infernalen Befreiungsschlag anhand von Noise, vollkommen verwursteten Samples und unglaublichen Pophymnen messen zu wollen, wobei als Schiedsrichter der LEGENDARY STARDUST COWBOY agieren sollte. Damals sprach ich den ultimativen Kaufbefehl aus, der hoffentlich nicht nur an Gewohnheitsbauern abprallte.
Nun die gute Nachricht. Ein neues Wahnsinnswerk aus der Hollandschmiede. Was auf Kowtow den Anfang nahm, wird nun umso konsequenter weitergeführt. Eine Band, uns alle zu belehren, dass es noch so was wie Ideenreichtum im Musiksektor gibt. Alles was der Erstling zu bieten im Stande war, wird noch übertroffen. Die Musikalchemisten greifen scheinbar wahllos in den ganz großen Topf wo einfach nur “Klänge” draufsteht und verbinden bis dahin nie gemeinsam auf einem Tonträger vernommene Sounds zu einem neuem Ganzen. Das kommt gelegentlich fein nuanciert rüber, gelegentlich hart, aber meistens vollkommen irre, aber in der Art, wie einem ein Zauberkünstler irre vorkommen würde, der plötzlich seinen Kopf abschraubt, welcher daraufhin vor den Augen des geneigten Zuschauers augenblicklich nachwächst, sich in ein Auto verwandelt und hupend davon fährt.
Ich hab schon seit Jahren keinen Walkman mehr auf dem Kopf gehabt, aber bei nächster Gelegenheit wird ich mir einen aufsetzen, das Rädchen ganz nach rechts drehen und mich in die nächste Straßenbahn setzen, nur um mich an den irritierten Blicken derer zu erfreuen, die da ob des Wahnsinns, der aus den Ohrmuscheln den gesamten Wagon beschallen soll, sich fragen werden, ob es mittlerweile auch hörbare Drogen gibt. Ich derweil werde mich wissend zurücklehnen, den versteckten Hymnen und Melodien meinen Gehörgang überlassen und hupend davon fahren, aus dem Fenster rufend: “Wartet auf die Erlösung ihr Spinner, ich hab sie längst gefunden!” (10)
Claus Wittwer
[Ox Fanzine – Issue 52]
Release 25 van een eigenwijs hoofdstedelijk indielabel. Het Amsterdamse Zea doet geen enkele concessie naar een breder publiek. Toch zitten er onder een dikke laag van traditionele gitaren, goedkope elektronica en andere rariteiten razendknappe popliedjes met pakkende refreinen en vreemde teksten. Inherent aan zoveel experimenteerdrang is het risico dat er ook wel eens iets tussen zit dat minder geslaagd, te vergezocht of te ver doorgevoerd (gabberbeat?) is. Dan werkt het surplus aan ideeën in het brein van Arnold de Boer even tegen en knapt de spanningsboog. Maar de meeste songs zijn leuk, raar, orgineel en geslaagd. Per luisterbeurt neemt het aantal ongemakkelijkheden af. En je hoort steeds weer iets nieuws. ‘Chaos means creation, break rules, inspiration’. Zo is het maar net.
Willem Jongeneelen
[OOR – nr. 9 – mei 2003]
Nog zo’n orgineel Nederlands combo: Zea. Ook zij zijn aan hun tweede album toe en ook Zea (thans vooral Arnold de Boer) heeft een geluid dat volstrekt op zichzelf staat. De Boer zingt zijn eigen composities al dan niet met de samples van Remko Muermans als grondstof. Today I Forgot To Complain is een uitbundige, beetje cabareteske popplaat, niet gebaseerd op gitaren maar op eenvoudige electronica en samples.
Zea maakt een geluid dat je niet zo vaak meer hoort. Luchtige, springerige en puntige pop, volgestopt met talloze samples en ander geluid, maar complexiteit is bij Zea nooit een doel op zich. Onbevangenheid is hier het sleutelwoord.
Gijsbert Kamer
[de Volkskrant – april 2003]
Zea was een van de bands die mijn interesse in het label Transformed Dreams wekten. Hun hyper-actief springerige indie-pop (Pavement meets techno) was vanaf het begin wild, vrolijk. Gewoon anders. Met de opvolger van het uit 2000 stamende Kowtow To An Idiot lijkt Zea meer energie te hebben, wat verwonderlijk is gezien het feit dat ze van een vijfmans formatie zijn “gedegradeerd” tot een tweemans band. Nu maar hopen dat meer mensen als een blok voor Zea zullen vallen, want zoveel originele bands zijn er in Nederland niet.
Stephan Schipper
[thinksmall.nl – mei 2003]
Nog maar het tweede volledige album van het Amsterdamse Zea maar nu al met een andere bezetting. De band is een duo geworden en bestaat nu uit Arnold de Boer en Remko Muermans, al is het op Today I Forgot To Complain bijna niet te horen dat ze maar met z’n tweetjes zijn. In de eerste plaats vanwege het stevige geluid en in de tweede plaats omdat het toch knap is dat je met zo weinig mensen zoveel ideeën kan hebben. Elk nummer wordt volgepropt met ingevingen waardoor Zea bijkans nog zenuwachtiger is dan Atari Teenage Riot. En qua muziek wil het ook nog wel eens deze kant opgaan. Bij They Grew Up Weird kom je bijvoorbeeld een computermuziekje tegen dat je ook hoorde als je vroeger in een een spannende level kwam en het grote monster moest verslaan. Daarna gaat de band helemaal los met heerlijke teringherrie. Zea rockt alle kanten op. An Experience Of Trouble had zelfs zo een nummer van NRA kunnen zijn. Maar we horen overal invloeden vandaan komen of het nou techno, psychedelica of noise is. Ook al kent het album zeker rustpunten, de ADHD-momenten zijn prominent zoals de industrial beats in Press Start To Continue of het rammelende Kiss Kiss Revolution. Natuurlijk zorgt de combinatie van al die ideeën en de overijverigheid er wel voor dat de band hier en daar een foutje maakt, maar dat zullen we ze niet aanrekenen. Behalve dan de Songs:Ohia-imitatie He’s Passed dat erg mooi begint maar waar opeens een telefoon gaat. Heel lo-fi maar compleet onzinnig, je hebt toch geen Dogma-contract getekend dat dit soort dingen er in moeten blijven? Het liedje wordt er meteen irritant door. Volgende keer stekker er uit dus. Neemt niet weg dat Zea een meer dan waardige opvolger heeft gemaakt op het ook al uitstekende debuut Kowtow To An Idiot. Want Today I Forgot To Complain blijf je maar draaien en draaien. Het gaat niet vervelen want je blijft constant dingen ontdekken want vol=vol telt niet voor Zea. Geweldige plaat dus. Het succes is ze in ieder geval gegund.
Norbert Pek
[KindaMuzik.net – mei 2003]
Het is de laatste tijd al vaker gezegd, maar het kan geen kwaad om het nog maar eens te benadrukken: de echt leuke Nederlandse gitaarbandjes zitten op het Transformed Dreams label. Dat timmert aardig aan de weg met de releases van Zea en Seesaw. Zea daagt op Today I Forgot To Complain vooral uit. Stekelig, springerig en onberekenbaar zijn de vijftien songs op het album allemaal. Het is zoeken naar een minder moment, want Zea klinkt geinspireerd en bevlogen, maar zeker niet bereid tot het doen van concessies. De zachte geluiden in They Grew Up Weird bijvoorbeeld, die fraai afsteken tegen het stevige Counting Backwards Leads To Explosions. En dat de stekelige lo-fi songs uiteindelijk uitgroeien tot echte liedjes met prettige inhoud, is mooi meegenomen. Goede plaat!
Anton Slotboom
[PlatoMania.nl – april 2003]
Men neme een bak elektronica, eigenzinnigheid en het talent tot het schrijven van een pakkend liedje en ziehier: Zea. Today I Forgot To Complain (Transformed Dreams) is de tweede van het Amsterdamse duo en laat zich aanvankelijk aanhoren als een ontregelde bak herrie. Tot je het plaatje nog eens opzet en je langzaam maar zeker liedjes begint te ontwaren. En die liedjes zijn best oké. Punk in An Experience Of Trouble, Of Course It Hurts, It Aways Does met een melodielijn waar Weezer zich niet voor zou schamen en in They Grew Up Weird Commodore-64 gekraak met blazende gitaren. Een beetje vreemd, en een aanpak die ook niet bij alle vijftien liedjes werkt, maar over het algemeen is Today I Forgot To Complain een verassend album dat de spanning er aardig inhoudt. Bovendien bewijst Zea dat experimenteerzucht en pakkende liedjes samen kunnen gaan. Het wordt nog wel eens wat met de Nederlandse popscene.
Rutger Steenbergen
[planet.nl – juni 2003]
Drie jaar geleden verraste het Amsterdamse Zea met het debuut Kowtow To An Idiot, een interessante mix van smeuïge gitaarpopliedjes en elektronica. De band werd door muzikale meningsverschillen gereduceerd tot een duo, en de nieuwe plaat Today I Forgot To Complain maakt duidelijk waarom het ging. Gitarist De Boer en synthesizerman Muermans hebben een wel bijzonder eigenzinnige benadering van het begrip alternatieve popmuziek. Ze knippen en plakken alles aan en door elkaar: toegankelijke popdeuntjes en ballads, heftige gitaarrock, protopunk en psychedelica, lo-fi indiepop, nerveuze break- en gabberbeats en gestoorde bliepjes. Het album laat zich door zijn warrige, incoherente karakter moeilijk doorgronden en zeker niet snel kennen, maar nodigt wel uit tot een grondiger beluistering. En wie weet blijkt Today I Forgot To Complain dan een baanbrekende plaat. We zijn overigens zeer benieuwd hoe ze dit live gaan aanpakken.
Rob Broere
[Dagblad van het Noorden – april 2003]
Koud terug van het South By South West Festival in Austin (Texas) duikt het Amsterdamse huiskamercollectief Zea op met een even energiek als inventief tweede album. Today I Forgot To Complain (vandaag vergat ik te zeiken) is een treffende omschrijving van wat er gebeurt als Arnold de Boer op zijn gitaar ragt en met stijve lippen zingt, terwijl maatje Remko Muermans zigzagt tussen gitaar en primitieve elektronica. Hun speelgoedpop vol haperende ritmiek is voorzien van spasmen en tics en levert songtitels op die je brein voorgoed kraken: Counting Backwards Leads To Explosions, An Experience Of Trouble en Of Course It Hurts, It Always Does. In Austin werd Zea behandeld als een buitenaards verschijnsel, maar doorgaans wordt Hollandse knutselpop over de grens ten onrechte op zijn nummer gezet. Natuurlijk zijn er vergelijkingen te over: Pixies, Jonathan Richman, Breeders, Cabaret Voltaire. Jaloezie, domme jaloezie. In werkelijkheid is dit album nog beter dan het onvolprezen debuut Kowtow To An Idiot.
[Haarlems Dagblad – mei 2003]